Besluit­vorming Program­ma­tische Aanpak Stikstof (PAS)

Voorzitter, wij zijn al decennialang bezig met het verzuren, vermesten, verdrogen, vergiftigen, kortom verzieken van het platteland in Brabant. We zien dan ook een dramatische achteruitgang van de biodiversiteit in de agrarische gebieden. Maar nu lopen we ook administratief vast. En wat doen we dan? We passen de rekenmethodiek aan! We noemen het PAS: Politieke Aanpak Stikstof. We leggen de voordelen bij de economie en de ondernemers en de risico’s worden afgewenteld op de natuur en de belastingbetalers.

De natuur zou profiteren van de PAS, maar in de meeste N2000 gebieden wordt de KDW fors overschreden, soms met een factor 3 of 4. De verwachte reductie onder het huidige beleid is ongeveer 8% in 2030, met toepassing van de extra bronmaatregelen van de PAS wordt dat hooguit 14%, dat is bij lange na niet genoeg om ooit de KDW te behalen. Bovendien blijkt de gemeten ammoniak in de lucht, en daarmee de daadwerkelijke depositie, veel hoger dan met huidig rekenmodel verwacht wordt. Er klopt nu al iets niet.

We hebben sowieso de verplichting om onze N2000 gebieden op de juiste wijze in te richten en te beheren; dat dit nu eindelijk gebeurt is geen verdienste van de PAS!

Een belangrijke maatregel is het vernatten van gebieden. In de praktijk is dat echter lastig en het kost veel extra grond. Daarnaast wordt ingezet op tijdelijke beheersmaatregelen zoals maaien en plaggen. Deze hebben als nadeel dat ze kostbaar zijn, slechts tijdelijk werken en bij veelvuldig gebruik juist schade aan de natuur veroorzaken doordat belangrijke zaden uit de bodem verdwijnen, doordat insecten en andere kleine dieren massaal worden gedood en doordat vogels worden gestoord.

Daar komt nog bij dat deze beheersingrepen vaak niet meer technisch uitvoerbaar zijn zodra een gebied serieus wordt vernat en de bodem zachter en kwetsbaarder wordt. Op papier is meer mogelijk dan in het veld!

De PAS biedt ruimte voor economische ontwikkelingen. Maar het is de vraag of deze ruimte terecht op voorhand kan worden uitgedeeld. Een deel van de berekende ontwikkelruimte moet achter de hand worden gehouden voor het opvangen van tegenvallers. Een te geringe buffer is niet alleen schadelijk voor de natuur. Een ruime vergunningverlening nú betekent ook dat er straks weinig tot geen ruimte meer is voor ontwikkeling. En dan zullen we wel weer opnieuw de spelregels gaan aanpassen.

De PAS vereenvoudigt de vergunningverlening en leidt tot lagere kosten en minder bureaucratie voor initiatiefnemers. Maar de problemen zijn niet veroorzaakt door de regelgeving, maar doordat onze provincie gewoon overbelast IS, omdat er niets meer te salderen valt: vol is vol!

De provincie zal niet worden gehouden aan het onmogelijke. Kijk, we zien het debacle al aankomen en nemen nu al vast afstand van de consequenties! We incasseren de voordelen voor de economische ontwikkelingen en leggen de rekening neer bij de toekomst, de generaties na ons. Zelfs in Griekenland weten ze inmiddels al dat dat model niet werkt.

De PAS kan mogelijk leiden tot een financieel tekort voor de uiteindelijke realisatie van de EHS. Hier wordt al duidelijk gemaakt dat dit hele sprookje op drijfzand berust. Bij de eerstvolgende monitoring zal blijken dat onteigening natuurlijk veel te lastig is en dat we eigenlijk niet voldoende geld beschikbaar hebben en dus maar weer de regels moeten aanpassen.

Vooralsnog is de PAS niet meer dan een rekenmethodiek: we rekenen ons rijk..