De droom van man Hessel

Een ‘sprookje’ dat echt kan gebeuren.
Door dr. B. Verstappen, Partij voor de Dieren

De geschiedenis in als de man die opkwam voor de plantjes in het buitengebied! Dat zou mooi zijn... Man Hessel zit te dromen in zijn geasfalteerde voortuin. Hij houdt niet van al dat opdwarrelend stof. Ook zijn achtertuin is prachtig geasfalteerd. “Je maakt er een ecologische woestijn van”, klagen zijn buren, “denk eens aan de opwarming van de aarde”, roepen zijn overburen. Eigenlijk vind heel het dorp het maar niks, maar ach, die mensen weten niet beter. Hij doet het juist voor al die plantjes. Denken ze dat die het leuk vinden al dat stof op hun bladeren? Zeker niet. In zijn tuin geen onder gestoft groen. Beter géén plant, dan een bestofte plant.

Ook in de gemeenteraad doet hij zijn zegje. Daar ligt een plan om het zandpad naar Poppel gedeeltelijk (en op termijn helemaal) te asfalteren. “Dwars door een stiltegebied, het is een schande!”, roepen de burgers. Ze wijzen hem ook op de habitatrichtlijn en nog veel meer van dat soort zaken. Al dat slappe gedoe, waren ze allemaal maar een beetje meer mans, denkt man Hessel. “Pave the earth”, is zijn motto, daar maakt hij zich sterk voor.

Hij houdt van de planten, maar ook van al het kleine ongedierte. Daar denken ze dan weer niet aan, die zogenaamde natuurliefhebbers. Ze hebben vast nooit net als hij een middag zitten kijken naar een groepje mieren dat zich al ploegend door het zand een weg baant. Arme beestjes, ze zijn niet aaibaar, denkt man Hessel bitter, en daarom krijgen ze geen aandacht. Maar als je ze observeert in dat mulle zand en je ook maar een beetje inleeft in hun situatie, dan zie je hoe het zand voor hen een ware woestijn is met hoge bergen en dalen. Ja, een kwestie van perspectief. Beetje empathisch vermogen, dat is wat ze missen.

En dan heb ik het alleen nog over mieren. Een muis vindt het ook niet leuk al dat stof aan zijn voeten. Vogels, idem dito. Hij las laatst nog in Brabants Dagblad dat de poten van kippen niet gemaakt zijn om lang op te lopen en te scharrelen, die man uit de bio-industrie die dat beweerde, die zou hij wel de hand willen drukken. Een man van zijn hart. Vol medelijden kijkt hij naar de kippen van de buren die behendig scharrelend hun kostje bijeenvergaren. De poten zien er sterk en lenig uit, maar hij wist nu wel beter. Als het voor kippen geldt, denkt man Hessel, dan zullen ook alle andere vogels heel blij zijn gewoon op asfalt te hippen. Veel minder zwaar voor hun pootjes. En zo zit man Hessel te dromen over de weldaad van het plaveien van de wereld.

Een volgend project is de Trambaan. Maar daar moet eerst nog wat bouwgrond verkocht, want potentiële kopers houden niet van asfalt. Die vinden het leuk een huis aan een zandpad. Kierewiet, denkt man Hessel, maar ja, dan maar eerst even focussen op het asfalteren van een ander zandpad naar België. Dat is alvast een mooi begin. En man Hessel droomt verder over de reeën die hem dankbaar zijn dat ze niet langer met hun jongen door het zand hoeven sloffen. Dan staat man Hessel op. Het is tijd om het asfalt te bewateren. Het wordt hem wat heet onder de voeten. Tsja, je moet er wel wat voor over hebben om plant en dier te beschermen. Voor niks gaat de zon op.